Փիքր

Իմ ընկեր երգիծաբան, դրամատուրգ Սամվել Խալաթյանը բաց էր անում հումորի տոպրակն ու սկսում.

-Կնոջս անունը Վարդուշ է: Որ մտքին մի բան է լինում, ինձ համար սուրճ է պատրաստում ու երգում՝ քարփի ծերին մորի է, քարփի տակին գարի է… ուրեմն՝ տոն է, իմ կնոջը տոն պարգևելու համար Մարտի 8-ին չեմ սպասում. որ պահին երգեց, ուրեմն՝ տոն է:

Հետո բազմանշանակ ժպտում է, թե՝ էդ Վարդուշն էլ հենց գլուխս տեսնում է՝ երգում է:

Ասել կուզե՝ կանանց շնորհավորելու համար միամսյակը կարևոր չէ, բայց, դե մարդ ենք, մտացածին և իրական տոների օրեր ենք հայտարարում ու մեզ համար զբաղմունք գտնում: Այստեղ վատ բան չկա. միայն ուզում եմ մաղթել, որ տան տղամարդիկ այնքան ցանկալի ու սիրելի լինեն, որ բոլոր վարդուշներն ամբողջ օրը երգեն՝ քարփի ծերին մորի է… ու ձեր գրկից բարձրանան քարփի ծերն ու հանդարտվեն քարփի տակին: Սա՝ կանանց տոնի հետ կապված:

Հիմա գանք մտացածին թեմաներին: Հայտնի ռուսական «դուրակի» խաղ կա, որտեղ «բիտա» եղած քարտերով չեն խաղում: Էս քոչարյանամերձ «բիտի» քարտերը, սեփական անպետքությունից ձանձրացած, ցեխ են շպրտում ամեն ինչի վրա. Նիկոլը՝ ըսենց, թավշյան՝ ընենց, լեսբուհիները՝ ըտենց…

 Մի օր՝ մի ընկերոջ մոր հոգեհանգստի ժամանակ, Գալուստ Սահակյանին հանդիպեցի: Հարցրեցի՝ Գրիգորիչ, ինչ կասես նոր իրականության մասին: Նա էլ, թե՝ ոնց որ մեջները ղզիկները շատ են: Ասացի՝ ձեր մեջ չկային: Գրիգորիչն էլ, թե՝ մերոնք էսպիսի աղմուկ չէին հանում:

-Ախր, Գալուստ Գրիգորիչ,- արձագանքեցի,- էդ ձեր ասածի թաքունն էլ, աղմկոտն էլ՝ հավասար արժեք ունեն, թաքունն, ինչ-որ տեղ, ավելի վտանգավոր է:

Հիմա, էս թաքուն քոչարյանական ղզիկները, թութքից տառապողի պես, ճղճղում են, թե՝ պետությունը փուռն են տալիս, ըսենց ոնց կլինի… Թումանյանի լեզվով ասած՝ ես թավադ, թավադի տղա, չոբան Չատին ինձ մեր ուշունց տա՞…

 Կարծես՝ իրենք չէին լլկել, վարկաբեկել հայոց պետությունը, դպրոցը, բանակը, քաղաքացու ձայնը վաճառքի հանել, ծեծել ու ջարդել անհնազանդներին…

Հիմա էդ որակից սկսում ենք ազատվել, ու սրանք այնպես են խոսում, կարծես՝ էդ իրենք չէին, սև շունն էր:

Մի էդպիսի «սրբանոց» էլ Արցախում է լույս աշխարհ եկել: Բակոյախառը ու բակոյածին կուսակցությունները, որ, ընդամենը, Հայաստանի իշխանությունների անգույն պատճեններն էին ու են, այսօր մտացածին օրենքներ են հնարում՝ իրենց հերոսին արգելափակելու համար ու մոռանում, որ Մարտի 1-ին իրենք էին այստեղ մարդանախիր ուղարկել, որ իրենք փորձել են ապականել մարդկային հարաբերություններն այն աստիճանի, որ մենք արցախցի ու հայաստանցի լինենք: Ինչո՞ւ հիշեցի այս ամենը, ավելի ճիշտ՝ անընդհատ մտածում էի՝ սրանց տեսակն ինչու է այդպիսինը…

Ականջդ կանչի Սամվել Խալաթյան, էս տեսակի համար «քարփի ծերին՝ մորի…» երգող չկա: Ու ակամա կործանվում են:

Ընկերոջս միտքն էլ հիշեմ. հարցնում էր՝ ինչու կործանվեց Ասորեստանը, ու ինքն էլ պատասխանում՝ որովհետև Ասորեստանում մի կարգին տղամարդ չմնաց, որ սիրեր Շամիրամին:

Դե, գողից, զինվորի հացը ստորաբար լափողից, ծերերի թոշակը գողացողներից, պետական բյուջեից փայ մտնողներից տղամարդ ո՞նց կարող է դուրս գալ: Սրանցը՝ ամեն լավն ապականելն է: Դուք ետդարձ չունեք, մի՛ ճգնեք…

Սուրեն Սարգսյան

Добавить комментарий