Թե ինչպես հայտնվեցի Կազանում…

Մի ընկեր ունեմ, իսկական խենթ արցախցի՝ Նարվիկ Առաքելյան: Մինչև պատերազմի ավարտը կռվի՝ իր բաժին ծանրությունը ոչ ոքի չզիջեց: Մինչև հրադադար՝ առաջնագծի զինվոր էր ու հրամանատար: Հետո, ինչպես ասում են, մախաղն ուսը գցեց (ղարիբի տոպրակը) ու գնաց աշխատելու, հասավ Կազան: Դատարկ տոպրակն էր ու իր չոր գլուխը: Շատերի նման՝ սկսեց զրոյից: Մեկ էլ իմացանք, որ Արցախում Դիզափայտի եկեղեցին է վերականգնում, եկեղեցի, որը սարի գագաթին է, ու այնտեղ ձիերն անգամ դժվարությամբ են բարձրանում: Մարդկային պարզ ներուժով՝ ցեխ ու շաղախ հասցվեց Դիզափայտի եկեղեցի: Բայց, նրա արածը՝ պարտք տալ չէր… Մեկ կլսես՝ Դադիվանքի վերականգնման կողքին է, մեկ էլ՝ ապրիլյան քառօրյային տեսանելիության սարքերը
(տեպլովիզոր), մի քանի հարյուր հազար դոլար արժողությամբ, ընկերների հետ միասին, կազմակերպել են ու հասցրել երկիր… Ինքն էլ այնտեղ էր… էն տեսանելիության սարքերը, որի փողերը հայրենի իշխանությունները լափել էին ժամանակին: 
Իսկ մեկ ամիս առաջ հանդիպեցի, ողջագուրվեցինք, իմացա , որ Ջավախքի Դիլիֆ գյուղում եկեղեցու վերականգնման աշխատանքներին է աջակցել: Հարցական նայեցի դեմքին. ասաց՝ արածս մի մեծ բան չի… հետո, թե՝ հիւսուն տարեկան եմ դառնում, արի Կազան, նշենք ծննդյանս օրը: Ծիծաղեցի՝ այ խենթ ղարաբաղցի, ինձ մենակ Կազանն էր պակաս: Դու գործ չունես, ասաց, միայն արի, ու հետո ավելացրեց՝ ինչ է, արժանի չեմ իմ 50-ամյակը հարազատներիս հետ նշելու: Հասա Կազան ու ճշտեցի, որ այնտեղ արդեն տարածք է ձեռք բերել՝ եկեղեցու շինարարության համար…
Սուտ է, թե՝ պաշտոնն ու փողը մարդուն փչացնում են…հիմա շատերն են այդպես արդար
անում..

Հայտնի հարց ու պատասխանը հիշեցի.
-Ափո՛, Մարգոն փախել է:
-Ես այդպես էլ գիտեի,- հանգիստ արձագանքում է ափոն,- էնի պստկուց լիրբ էր…
Մաքուր արմատը երբեք չի պղծվում…

Добавить комментарий